Srpska pravoslavna crkva (SPC) slavi danas Svetog Aleksija – čoveka Božijeg.
U vreme cara Honorija u Rimu živeo je visoki carski dostojanstvenik Jevtimijan, koji je bio vrlo ugledan i bogat. Iako je bio bogat, Jevtimijan je jednom dnevno sedao za trpezu, i to po smirenju Sunca.
Imao je sina jedinca – Aleksija.
Kada je Aleksije porastao, bio je prinuđen da se oženi. Jedne noći on je ostavio ženu, ali i dom svog oca, seo u lađu i otišao u Edesu, Mesopotamija, gde se nalazi lik Isusov.
Aleksije se poklonio Isusovom liku, obukao je prosjačko odelo i kao prosjak živeo 17 godina u tom gradu, neprestano se moleći Bogu u priprati crkve Svete Bogorodice.
Uplašio se ljudske slave, ponovo je seo u lađu, i krenuo ka Laodikiji, međutim, lađa ga je odnela čak do Rima.
Smatrajući to kao prst Božiji, Aleksije je odlučio da dođe u dom svog oca i kao nepoznat da nastavi tu svoj podvig.
Kada je došao, otac ga nije prepoznao i iz milosrđa mu je dozvolio da tu i ostane.
Tu je Aleksije proveo još 17 godina samo na hlebu i vodi. Tokom tih 17 godina sluge su ga mučile i zlostavljale. Ispisao je jednu hartiju, legao skrštenih ruku i tako se upokojio 17. marta 411. godine.
Tada su u Crkvi svetih Apostola desilo otkrovanje – začuo se glas koji reče - “Potražite čoveka Božijeg”.
Car je nakon toga došao s papom u Jevtimijanovu kuću gde je saznao da je prosjak taj čovek Božiji.
Kada su ušli u kuću i ugledali ga mrtvog njegovo lice je bilo svetlo kao Sunce.
Iz hartije koju je ispisao njegovi roditelji su saznali da je to njihov sin Aleksije.
Prema predanju, dodirom njegovog tela iz koga teče sveto miro izlečeli su se mnogi bolesnici.
Sahranjen je u kovčegu od mermera i smaragda.
Glava mu se nalazi na Svetoj lavri na Peloponezu.