Borbi protiv dječjeg rada treba posvetiti značajnu pažnju, imajući u vidu posljedice koje radna eksploatacija ima ili može imati na ličnost djeteta i ostvarivanje njegovih prava, poručeno je iz Institucije Zaštitnika ljudskih prava.
Međunarodna organizacija rada 2002. godine donijela je odluku da se 12. jun obilježava kao Svjetski dan borbe protiv dječjeg rada, kako bi se skrenula pažnja na izuzetno veliki broj djece koja su žrtva radne eksploatacije.
„Povodom 12. juna Svjetskog dana borbe protiv dječjeg rada, Zaštitnik ukazuje da ovoj temi treba posvetiti značajnu pažnju, imajući u vidu posljedice koje radna eksploatacija ima ili može imati na ličnost djeteta i ostvarivanje njegovih prava“, kaže se u saopštenju.
Iz Institucije Zaštitnika su rekli da eksploatacija djece nije nova pojava, ali da su oblici u kojima se pojavljuje, kao i metodi koji je omogućavaju, poprimili nove forme i zapanjujuće razmjere širom svijeta.
„Ekonomski razvoj, razvoj turizma i novih informativnih tehnologija, ali i siromaštvo, oružani sukobi i kriza vrijednosti, predstavljaju okvir za razvoj, porast i pojavu novih oblika eksploatacije djece“, dodaje se u saopštenju.
Dječji rad se, kako je navedeno, može definisati kao rad koji šteti dobrobiti djeteta i sprječava njegovo obrazovanje, razvoj i budući život. „Dječji rad po svojoj prirodi i načinu na koji se vrši, šteti, zloupotrebljava i eksploatiše dijete i sprečava obrazovanje“.
Iz Institucije Zaštitnika su ukazali da nije svaki rad djeteta u vezi sa eksploatacijom i da se smatra da postoji iskorišćavanje dječjeg rada kada dijete radi pod izuzetno teškim uslovima, kada su naknade za rad male ili ih nema, kada su dugi radni dani i kada se rad odvija u nezdravim uslovima, kao na primjer na opasnim mašinama i sa hemikalijama.
Dodaje se da, kako su djeca manje otporna od odraslih, to ih čini posebno osjetljivim u odnosu na ovakav rad – eksploataciju.
„Zaštitnik se ovom temom ozbiljno bavio i kroz trogodišnje istraživanje, koje se ticalo različitih vidova zaštite djece od svih oblika eksploatacije, pa i ekonomske. U okviru tog istraživanja Zaštitnik je došao do rezultata da je najrasprostranjeniji vid radne eksploatacije – prosjačenje“, kaže se u saopštenju.
Na taj problem, dodaje se, Zaštitnik je više puta ukazivao i davao preporuke nadležnima za unapređenje stanja u oblasti zaštite te kategorije djece.
„I pored preduzimanih radnji i mjera i određenog napredka, zapaža se da problem prosjačenja djece u znatnom obimu i dalje postoji. Djeca koja se bave prosjačenjem i provode vrijeme na ulici u velikom su riziku da postanu žrtve nasilja, seksualnog zlostavljanja i zloupotrebe, ekonomske eksploatacije ili trgovine ljudima“, kaže se u saopštenju.
Iz Institucije Zaštitnika su rekli da uslovi u kojima se nalaze djeca koja prose, posebno to što djetinjstvo provode na ulici, predstavljaju jedan od najtežih i najgrubljih oblika povreda prava djeteta.
„Naime, takve životne okolnosti djeci uskraćuju mnoga prava zagarantovana UN Konvencijom o pravima djeteta, kao što su prava iz socijalne zaštite, zdravstvene zaštite i dr. Baveći se temom eksploatacije djece nameće se pitanje i zapošljavanja maloljetnika tokom turističkih sezona, u kakvim uslovima rade i sive brojke neprijavljene djece radno angažovane u tom periodu“, navedeno je u saopštenju.
Iz Institucije Zaštitnika su kazali da je obaveza Inspekcije rada da kontroliše zaposlenje i radno vrijeme. „I njen aktivan doprinos je veoma važan u otkrivanju slučajeva dječjeg rada, pa je u tom smislu neophodna njena proaktivnija uloga. Takođe je potrebna veća saradnja i koordinacija i ostalih službi i organa u suzbijanju primjera dječjeg prosjačenja“.
„Zaštitnik ljudskih prava i sloboda Crne Gore u radu nije imao pritužbe koje su se odnosile na zloupotrebe djece u smislu obavljanja teških fizičkih poslova, odnosno dječjeg rada“, kaže se u saopštenju.
Zaštitniku su se, dodaje se, obraćali građani koji nemaju obezbijeđene osnovne životne potrebe i čije porodice žive na ivici siromaštva, što svakako utiče na djecu.
„Te situacije nisu rijetke i Zaštitnik smatra da se ovom problemu mora pristupiti strateško-planski uz koordiniranu međusektorsku i međuinstitucionalnu saradnju u cilju obezbijeđivanja minimalnog životnog standarda“, navodi se u saopštenju.
Kako je anvedeno, ne smije se zaboraviti da najviši dokumenti iz oblasti zaštite prava djeteta obavezuju državu da u planiranju i sprovođenju svojih politika treba čuti glas djeteta, a njihove potrebe kontinuirano osluškivati, kako se ne bi iz vida izgubio najbolji interes djece.