Podsjetite se noći 14. januara 1998. godine kada su pristalice Momira Bulatovića, po nalogu tadašnjeg režima Slobodana Miloševića, pokušale da izazovu državni udar u Crnoj Gori. Prisebnošću policije spriječene su teže posljedice.
Bio je to uvod u dugu vladavinu Mila Đukanovića koja i danas traje.
Prije tačno 21 godinu, Milošević je iz Beograda naložio svojim saradnicima u Crnoj Gori oličenima u liku Momira Bulatovića, da spriječe inauguraciju novoizabranog predsjednika Crne Gore Mila Đukanovića. Bulatović i njegov koalicioni partner Božidar Bojović organizovali su svoje pristalice i počele su demonstracije u Podgorici, koje su mogle da se završe krvavo.
Epilog je bio: 45 povrijeđenih policajaca i deset građana.
Podgoričke demonstracije, zapravo, bile su pokušaj Miloševića da “vaspita” otrgnutog Mila Đukanovića, koji je već bio počeo da se distancira od politike tadašnjeg Beograda, koji je SR Jugoslaviju uveo u ratove, sankcije, zbegove, nemaštinu…
Đukanovićevi javni istupi uzdrmali su jedinstvo Demokratske partije socijalista Crne Gore, Momir Bulatović je odmah stao uz svog beogradskog mentora i bilo je jasno već tada da se dešavaju tektonski poremećaji na političkoj sceni u Crnoj Gori.
Dok je Momir Bulatović izigravao Miloševićevog “vezira” u Crnoj Gori, popularnost Đukanovića u Crnoj Gori, rasla je velikom brzinom, pogotovo tokom potonjih demonstracija u Srbiji zbog Miloševićeve izborne krađe.
Đukanović i još šestorica članova Glavnog odbora DPS-a (Filip Vujanović, Svetozar Marović, Duško Marković, Milutin Lalić, Vojin Đukanović i Blagoje Cerović) jasno su rekli “NE” Bulatoviću, tačnije Slobodanu Miloševiću i njegovoj unitarističkoj ideji “Jugoslavija nema alternativu”.
Jula 1997. godine prevrat u DPS-u.
Momir Bulatović je izgubio povjerenje, a Đukanović je iz redova svojih saradnika promovisao Milicu Pejanović-Đurišić. Ona je postala predsjednica DPS, a Đukanović je oktobra te godine je predložen za kandidata na predsjedničkim izborima oktobra iste godine.
Bulatović i njegove pristalice potom prave “svoju” Demokratsku partiju socijalista i očekivano predstavlja njega kao kandidata na predsjedničkim izborima (5. i 19. oktobra). Dakle, na oktobarskim izborima 1997. Godine sukobile su se dve vizije Crne Gore - jedna, koju je zastupao Đukanović, modernija, otvorenija, “kapitalističkija”, ona koja je spremna da ispuni zahtjeve međunarodne zajednice (a tada je najvažniji bio – izručenje lica optuženih za ratne zločine ) i druga, Bulatovićeva, koja bi ostala uz skute Beograda, zatvorena poput školjke bez bisera.
U prvom krugu izbora Bulatović je dobio dvije hiljade glasova više od Đukanovića (147.614 naspram 145.348 glasova), a pred drugi krug, Beograd pravi kobnu grešku – u Crnu Goru je poslata grupa vojnih, paravojnih i policijskih formacija, koji su imali zadatak, kako je crnogorska policija saopštila, da izvrše atentat na Mila Đukanovića. Ali, crnogorska tajna policija je pohapsila tu grupu, što je, smatra se bio ključni trenutak za pobjedu Đukanovića u drugom krugu izbora (Milo je dobio je 174.745, a Bulatović 169.276 glasova).
Tada se vidjelo da je policija, kao važan instrument moći, uz njega, a to se potom vidjelo i na demonstracijama 14. Januara 1998. godine, koje su instruirane i teledirigovane iz Beograda.
Pregovori sa vlastima i medijatorom, saveznim premijerom Radojem Kontićem, bili su neuspješni. Momir Bulatović je oko 18 sati sa stepenica Skupštine Crne Gore “napalio” pristalice i oni su potom krenuli u nešto što je trebalo da bude “mirna šetnja” do zgrade Vlade Crne Gore.
Međutim, kada su vidjeli kordon ispred zgrade vlade, demosntranti su jurnuli da upadnu u zgradu, a druga grupa demonstranata pokušala je da se probije do zgrada državnih medija - Pobjede i Televizije.
Policijaci su imali naredbu da ne upotrebljavaju prekomjernu silu, ali kako su Bulatovićeve pristalice postajale nasilnije, tako je i policija morala da interveniše odlučnije. Nakon što je bačen suzavac, demonstranti su se povukli do zgrade Skupštine Crne Gore, gdje su napravili barikade od automobile, kontejnera… Primjećeni su i kamioni sa puškama, a potom je bačena bomba na policajce. Čak 30 policajaca je ranjeno, a četvorica teže. Čulo se i sporadično puškaranje u Podgorici, a demonstranti su u grupama pokušavali da dobiju zaštitu u kasarnama Vojske Jugoslavije, što je tadašnji načelnik Generalštaba VJ Momčilo Perišić odbio. Tačnije, on se oglušio o naređenje Miloševića da vojska izađe na ulice u Podgorici i izvršni vojni puč (u njegovu korist, razumije se).
Podgorica je izgledala poput Belfasta te noći! Glavni grad Crne Gore gušio se u suzavcu, dimu od paljevina, baruta…
Policija je oko ponoći uklonila barikade i razbila posljednji otpor Bulatovićevih pristalica. Momir Bulatović je netragom nestao, a policija je uhapsila 12 osoba, za koje je osnovano sumnjala da su pucali na policiju. Među njima je bio i Emilo Labudović, tadašnji portparol partije Momira Bulatovića i bivši urednik informativnog programa TV Crne Gore.
Zabranjena su, potom, sva okupljanja, a uveden je i policijski čas. Nakon što su SAD, posredstvom svog predstavnika za Balkan Roberta Gelbarda, jasno osudile demonstracije i prstom uperile na Miloševića i izvršitelja Momira Bulatovića, stanje je počelo da se smiruje, a njegove pristalice podvile rep. Predrag Bulatović, tada visoki funkcioner Momirove partije je pozvao simpatizere “na mir” i da “prihvate situaciju” u cilju smirivanja tenzija.
Narednog dana na Cetinju Milo Đukanović položio je zakletvu kao novi predsjednik Crne Gore.