Jedan od najpoznatijih svetskih kompozitora i pijanista Ludvig van Betoven, pretrpeo je teški oblik tinitusa što je vremenom dovelo do hroničnog, a kasnije i potpunog oštećenja sluha.
Tim naučnika Univerziteta u Južnoj Kaliforniji veruje da ima konkretan odgovor i smatraju da je uzrok gen pod nazivom Noks3, koji se nalazi u unutrašnjem uhu, a koji je ključan u određivanju koliko je ranjiva osoba za razvoj sluha.
Betoven je počeo da gubi sluh u 26. godini. Postoje pisma prijateljima u kojima opisuje simptome i govori o poteškoćama koje mu nagluvost pravi u profesionalnom i socijalnom okruženju. Po savetu lekara se preselio u mali austrijski grad Hejlingštad 1802. godine, kako bi se "pomirio sa stanjem". Tamo je napisao testament, pismo braći u kojem otkriva da je pomišljao na samoubistvo, ali i odluku da nastavi da živi kroz svoju umetnost.
Gubitak sluha ga nije sprečio da nastavi sa komponovanjem, ali su nastupi na koncertima, što je bio izvor prihoda umetnika, postajali nemogući. Nakon neuspelog pokušaja 1811. da izvede koncert za klavir, rešio je da prestane sa nastupima. Ponovo je izašao na scenu tek 1824. godine na premijeri Devete simfonije kada je morao da se okrene da bi video reakciju publike, koja je izvođenje tog dela nagradila burnim aplauzom.
