Zbog čega se organizam odjednom okrene protiv samoga sebe i sopstvene ćelije počne da prepoznaje kao neprijatelja, pa "šalje" armiju antitijela da ih unište, razvijajući autoimunu bolest, nije poznato.
Činjenica je da se pod uticajem različitih faktora, zagađenja, isparavanja gasova i hemikalija, virusa, pretjerane upotrebe ljekova, dugotrajnog izlaganja teškim metalima, ali i genetske predodređenosti, tijelo pobuni protiv sopstvenih antigena.
U zavisnosti od toga u kom organu se nalazi napadnuti antigen, nastaje bolest. To je, na primjer, slučaj sa bolestima štitaste žlijezde i jetre. Čak 80 autoimunih bolesti može da se razvije samo zato što se organizam pobunio protiv samog sebe.
Neki od nas su, ipak, genetski osjetljiviji na autoimune bolesti. To su oni koji imaju veći broj gena koji igraju glavnu ulogu u razvoju bolesti. Da bi se oni aktivirali, potrebno je da ih pokrene nešto od spoljnih faktora.
"Ono što medicina danas može da uradi po pitanju autoimunih bolesti jeste da djeluje imunosupresivno, odnosno da prikoči pretjeranu autodestruktivnost organizma. Prije nego što se otkrio ovaj mehanizam, i načini njegovog suzbijanja, pacijent je, sa recimo sistemskim lupusom, imao mnogo lošiju prognozu bolesti. Poboljšanjem dijagnostike i liječenja, preživljavanje je produženo, pa sad oboljeli mogu da dožive duboku starost", kaže, u intervjuu za "Novosti", profesor dr Sanvila Rašković, internista i imunolog, načelnik odeljenja u Klinici za alergologiju i imunologiju Kliničkog centra Srbije.
Kako se u tijelu razvija autoimuni proces i koliko dugo traje?
"Jedna od hipoteza je da se u tijelu nekada dešava pojava slična kao u prirodi, mimikrija. Na primjer, neki mikroorganizam, bakterija koju smo imali u nekoj upali grla ili mokraćnih kanala, ima određene proteinske sastojke slične kao određeni dio tijela. Organizam uperava borbu protiv bakterija, ali ne raspoznajući neprijatelja zbog sličnih sastojaka, počinje da napada i svoje organe. Složeni mehanizmi imunološkog nadzora se razvijaju još kod djeteta u materici. Dešava se da neko u krvi više godina ima antitijela, kao marker autoimune bolesti, ali da se bolest ne manifestuje klinički."
Ako antitela "cirkulišu" u krvi, onda bolest može da se razvije na više organa?
"Bolest može da pogodi čitav niz organa, kao što se dešava u sistemskim bolestima vezivnog tkiva, tako zapravo nastaju sistemski eritemski lupus, ili reumatoidni artritis, sistemska skleroza... Nije retkost da se kod jednog pacijenta razvije više autoimunih bolesti, pa se u sistemskom lupusu pronađe i Hašimoto tireoiditis ili primarna bilijarna ciroza jetre. Postoji i grupa bolesti krvnih sudova, takozvanih sistemskih vaskulitisa. To je zapaljenje krvnih sudova na autoimunoj osnovi. Može da zahvati arterije, vene, male ili velike krvne sudove. Tu spadaju nekrotizujući vaskulitisi, Vegenerova granulomatoza, zatim Takajasu arteritis, odnosno bolest bez pulsa koja se javlja uglavnom kod mlađih žena."
Može li bolest da bude pritajena, i da godinama ne daje nikakve simptome?
"Kod nekih, ove bolesti imaju benigniji tok, pa se dijagnostikuju posle više godina, ali ima i bolesti koje jako brzo napreduju. To se na pacijentu jasno vidi, loše izgleda, ima promijenjenu krvnu sliku, visoku sedimentaciju, povišenu temperaturu, i vrlo često se kod njega prvo posumnja na hematološku bolest."
Kako se dalje potvrđuje autoimuno oboljenje?
"Dijagnostika je veoma komplikovana, a pacijenta podvrgavamo raznim kliničkim i laboratorijskim imunološkim testovima da bismo potvrdili ili isključili bolest. Postoji na primer 11 kriterijuma za sistemski lupus, ali neki pacijenti imaju samo dva ili tri. To znači da se bolest nije u potpunosti razvila, pa se ti pacijenti prate ambulantno."
Kako se organizam zaustavlja u tom autodestruktivnom procesu?
"Tako što se primjenjuju glikortikoidi ili lekovi iz grupe citostatika, koji treba da smanje autoreaktivnost i produkciju antitijela. Terapija je kod sistemskih bolesti doživotna, ali bolest je takva da može da ima remisije, odnosno da se s vremena na vrijeme povlači, što spontano, što zbog djelovanja terapije. Tako, neko i po desetak godina nema nikakve tegobe ili sasvim blage, a dijagnostikovana mu je autoimuna bolest. Tada je terapija minimalna. U aktivnoj fazi bolesti pribjegavamo kombinovanju dva ili više ljekova, jer ovi ljekovi imaju i potencijalne neželjene efekte."
Može li bolest i pored liječenja da oslabi rad drugih organa koji nisu primarno napadnuti autoimunom bolešću?
"Zbog same bolesti može da dođe do slabljenja bubrežne funkcije, nekad toliko da pacijent mora na dijalizu, zatim do hroničnog hepatitisa, do fibroze pluća i smanjenja disajnog kapaciteta, do depresije, epilepsije... Terapija, naročito kortikosteroidima, može da podstakne porast pritiska, da kod osoba koje su tome sklone aktivira pojavu dijabetesa, zatim kamen u žuči, u bubregu, akne, hirzutizam, gojaznost. Međutim, ovi efekti su vrlo individualni."
Mogu li da se izbegnu neželjeni efekti dugotrajne terapije glikortikosteroida?
"Kod nekih pacijenata sa težom formom sistemskih bolesti primjenjujemo takozvanu pulsnu terapiju, gdje se odjednom, intravenski, daje velika doza kortikosteroida, nekada i nekoliko dana zaredom. Pokazalo se da te, udarne doze imaju produženo dejstvo i smanjuju kasniju dnevnu dozu ljekova, a samim tim neželjene pojave."
Postoje li neka ograničenja ili preporuke kojih oboleli od sistemskih bolesti moraju da se pridržavaju?
"Ne smiju da se izlažu previše suncu niti teškim fizičkim naporima. Treba da izbjegavaju nagle promjene temperature i isparenja hemikalija."
