Intelektualno zakržljao, bolestan i začaran, takav je bio posljednji kralj Hamburške Španije
Možda nije postojala kraljevska kuća tako moćna kao kuća Habsburg (koja se naziva i Kuća Austrije). Ova porodica je dala kraljeve koji su vladali ogromnim teritorijama koje su uključivale Bohemiju, Mađarsku, Portugal, Hrvatsku, Njemačku, Španiju i, naravno, Austriju.
Tokom vladavine Karla V iz 16. vijeka, sa evropskim kraljevstvima i kolonijama koje su se protezale do Amerike, govorilo se da je njegovo „carstvo u kome sunce nikada ne zalazi“.
Habzburška Španija se raspala 1. novembra 1700, nakon smrti njenog posljednjeg, i vjerovatno najozloglašenijeg vladara od svih: Karla II od Španije. Iako je ovaj kralj dobio pravo da upravlja velikim i moćnim kraljevstvom, ostao je upamćen kao nemoćan vladar, zahvaljujući mnogim zdravstvenim poteškoćama i slabom intelektu.
Savremena istraživanja su samo potvrdila ono što se već pretpostavljalo u prošlosti, da su i njegovo psihičko i fizičko stanje u velikoj mjeri posljedica opsežne istorije inbridinga koji je njegova kraljevska porodica praktikovala decenijama, ako ne i vijekovima, prije njegovog rođenja. Porodica Habsburg bila je poznata po tome što su se rođaci udavali jedni za druge.
Karlo II nije bio privlačan, u najmanju ruku. Imao je izraženo izduženu lobanju i nametljivu vilicu, karakteristike za koje se kaže da su tipične za Habsburgovca.
Kako je on takođe živio u vremenima kada je sujevjerje cvjetalo, njegovi brojni deformiteti – njegova slabost, navodno zbog urođene srčane bolesti – pripisivali su se moćima zla. Ljudi su pričali da je bio opčinjen, zbog čega je dobio nadimak „El Hečizado“, ili na engleskom „Heked“. Bilo je više od jednog pokušaja da se „izliječi“ raznim metodama.
Kraljevski nesrećnik je rođen od kralja Filipa IV i njegove druge žene, Marijane od Austrije. Kada je Čarls naslijedio presto u septembru 1665, imao je samo četiri godine. Bio je jedini legitimni nasljednik, ali pošto je bio tako mlad, njegova majka je preuzela ulogu regenta. Zbog svog stanja, navodno je jedva naučio da čita i piše, a nikada nije uspio da stekne obrazovanje odgovarajuće za kraljeve. Bio je pošteđen suda i nije imao mnogo znanja u poslovima upravljanja.
Nekoliko izvora opisuje njegovo ponašanje kao infantilno. Pošto je bio slab, kralj je, naravno, bio podložan interesima raznih drugih vladara koji su pokušavali da nametnu svoj uticaj na teritoriji Španije. Čarls je navodno bio lak plijen, pao je pod uticaj onih koji su ga okruživali.
Pisci Vil i Ariel Durant primjećuju u svojoj knjizi Priča o civilizaciji da je Čarls II bio „nizak, hrom, epileptičan, senilan i potpuno ćelav prije 35. godine“. Oni takođe primjećuju da je „uvijek bio na ivici smrti“.
Savremena nauka je analizirala genealoške podatke o Karlu II, kao i o mnogim njegovim predacima. Bio je to zadatak koji je preuzela grupa španskih naučnika koji su ispitivali porijeklo nemoćnog kralja unazad kroz 16 generacija.
Njihovi nalazi istraživanja objavljeni su 2009. godine u časopisu PLOS One, a prema njemu postoje dokazi da je najmanje 11 brakova sklopljenih u porodici Čarlsa II tokom 15. i 16. vijeka bilo u srodstvu, što znači da potiču od zajedničkog pretka. , ili „krvni srodnici“.
U okviru istraživanja je takođe otkriveno da se Čarls II, zajedno sa svojim djedom Filipom III, računaju kao dva predstavnika porodice koji su imali „najveće koeficijente inbridinga“. Proračuni su dalje otkrili da otprilike polovina novorođenih beba u ovoj dinastiji, u ispitivanom periodu, nije preživjela ni svoj prvi rođendan, mnoge zbog zdravstvenih mana od inbridinga.
Čarls II je uspio da navrši 38 godina, ali nije dočekao svoj 39. rođendan, preminuo je samo pet dana prije toga. U tom slučaju, on je već prošao život ispunjen bolešću. Bio je bez djece i bez nasljednika.
Međutim, ipak ga je naslijedio 16-godišnji Filip, vojvoda od Anžuja, unuk Karla II (ujedno i unuk vladajućeg francuskog kralja Luja, određen je za nasljednika preminulog španskog kralja. To je zato što je polusestra Čarlsa II, Marija Terezija od Španije, bila prva žena slavnog francuskog vladara (skoro zvuči kao scenario španske telenovele).
Evropa je ušla u krizu u trenutku smrti španskog kralja, koja je rezultiralo Ratom za špansko nasljeđe, sukobom koji je trajao do 1714. Ali ako postoji još jedan intrigantan aspekt u vezi sa smrću Karla II, to nije bilo kulminirajuća politička kriza, bila je to neobičnost njegovih posljednjih dana i stanje njegovog mrtvog tijela.
Prema jednom izvoru, Čarls je neposredno prije smrti imao trenutke u kojima je insistirao da otkopa leševe svojih mrtvih rođaka, kako bi ih mogao vidjeti. Ono što može biti šokantnije je kako obdukcija navodno opisuje pokojno tijelo samog kralja.
Prema knjizi pod naslovom Enfermedades de Los Reies de Espana, koju je napisao španski pisac Pedro Gargantilja, ljekar koji je izvršio obdukciju kraljevog tijela navodno je primijetio da leš „nije sadržao ni jednu kap krvi; srce mu je bilo veličine zrna bibera; njegova pluća su korodirala; njegova crijeva su bila trula i pojedena gangrenom; imao je jedan testis, crn kao ugalj, a glava mu je bila puna vode.”
