Sahat kula u Podgorici je najpoznatija a po mnogima i najljepša od četiri sačuvane u Crnoj Gori (ostale se nalaze u Starom Bara, Ulcinju i Pljevljima).
Ovaj reprezentativni spomenik osmanske arhitekture ujedno je i jedan od najprepoznatljivijih simbola glavnog grada Crne Gore, poseban i zbog toga što je netaknut „preživio“ seriju bombardovanja Podgorice tokom Drugog svjetskog rata.
Većina izvora kao njenog graditelja pominje skadarskog pašu Hadži Mehmed Osmanovića, rođenog Podgoričanina koji je zaslužan i za gradnju mosta na Sastavcima, na ušću Ribnice u Moraču. Prema nekim izvorima, njen ktitor je zapravo Hafis paša koji je iz Venecije donio sat na koga je ugradio zvono i teg neobične težine.
Sahat kula je zidana lomljenim i pritesanim kamenom u krečnom malteru i već dva i po vijeka dominira u dijelu Stare varoši zvane Mijećen. Podijeljena je drvenim podijumima na četiri nivoa koji dnevnu svjetlost dobijaju kroz kamene prozorčiće.
Zbog svoje visine i pozicije, Osmanlijama je duže od vijeka služila i kao svojevrsna osmatračnica sa koje su pogledivali ka Brđanima i Crnogorcima.
Do prve polovine prošlog vijeka, sa visinom od 16 metara bila je najviši objekat glavnog grada Crne Gore!
Zapisano je da je jula 1892. godine knjaz Nikola dao 200 forinti radi opravke sata koja je Opštinu koštala pet puta više. Uoči drugog svjetskog rata planirano je da se na kuli postave još tri brojčanika sa kazaljkama tako da se sa sve četiri strane vidi koliko je sati. Ovo je bilo objašnjeno sve većim brojem stanovnika u Podgorici.
Iako kao kulturno-istorijski spomenik uživa zaštitu države, Sahat kula odavno nema svoju prvobitnu namjenu pošto je satni mehanizam u kvaru.
