Alderni, tiho britansko ostrvo u Lamanšu poznato po svojoj izvanrednoj prirodnoj ljepoti, nekada je bilo mjesto jedinih nacističkih logora na britanskom tlu – i pakao na Zemlji za hiljade zatvorenika.
Nova istraga, koju je naredio specijalni izaslanik Ujedinjenog Kraljevstva za pitanja nakon holokausta, Erik Pickles, a koju je vodio panel stručnjaka, pokušala je da utvrdi tačan broj smrtnih slučajeva zatvorenika i radnika na Alderniju, dok je takođe stavljena tačka na teorije zavjere i dezinformacije oko ostrva.
Nalazi su objavljeni u srijedu i utvrđeno je da je bilo više smrtnih slučajeva nego što je prvobitno dokumentovano nakon oslobođenja , ali nisu pronađeni dokazi o "mini-Aušvicu".
Istraga je takođe istraživala zašto nacističkim počiniocima – od kojih je većina izbjegla pravdu – nikada nije suđeno u Britaniji.
Protežući se na tri kvadratne milje, ostrvo je bilo okupirano od strane nacista tokom većeg djela Drugog svjetskog rata. Za to vrijeme izgrađena su tri logora za prinudni rad i koncentracioni logor pod nazivom Lager Silt.
Skoro osam decenija kasnije, otisci prstiju nacističke okupacije i dalje su vidljivi na živopisnom ostrvu, uključujući bunkere, protivtenkovske zidove i ozloglašene tunele Vater Lane koje su izgradile okupacione snage za skladištenje municije i goriva.
Prema njenoj turističkoj zajednici, stanovnici Aldernija – kojij ima nešto više od 2.000 stanovnika – okupljaju se jednom godišnje u maju na komemoraciji u znak sjećanja na žrtve na ostrvu.
Pikels je opisao kao smještaj „najzapadnijeg koncentracionog logora u Trećem Rajhu“, pitanja o razmjerama užasa koji se dogodio na ostrvu i dalje su prisutna među lokalnim stanovništvom, kao i širom svijeta – a tačan broj mrtvih nikada nije bio jasan, do sada .
Kanalska ostrva su bila jedina britanska zemlja koju su Njemci okupirali tokom Drugog svjetskog rata. Za razliku od Džersija i Gernsija - drugih ostrva koja su okupirali nacisti - Alderni je evakuisan od skoro svih svojih stanovnika, što znači da ostrvo nema opsežnu evidenciju iz vremena rata.
Prema Pikelsovim riječima, nedostatak evidencije doveo je do nepotkrepljenih tvrdnji o Alderniju i ratnim zločinima koji su se tamo dogodili.
„Tvrdnje o masovnim ubistvima koja bi bilo gdje drugde pažljivo provjerene su prihvaćene po nominalnoj vrijednosti“, rekao je Pikels – koji je naglasio važnost istorijske tačnosti u vezi sa holokaustom.
„Svjedočenja iz treće ili četvrte ruke o zločinima, bez ikakvih potkrepljujućih dokaza, daju se kao činjenica... Ono što se dogodilo na Olderneiju bilo je dovoljno loše sa svojom brutalnošću, sadizmom i ubistvom, bez potrebe za uljepšavanjem.
Nakon oslobođenja ostrva od nacista, zvanični podaci iz posleratne istrage navode da je broj poginulih 389.
Ova cifra je dugo bila sporna. Istoričari, pripadnici jevrejske zajednice i građani imaju procjene u rasponu od stotina do nekoliko hiljada.
Takođe su rasprostranjene spekulacije da je britanska vlada namjerno prikrila prave razmjere onoga što se dogodilo na ostrvu.
Istraga demantuje takve teorije. Utvrđeno je da je malo vjerovatno da je broj smrtnih slučajeva u Alderniju premašio 1.134, pri čemu je vjerovatniji raspon smrtnih slučajeva između 641 i 1.027.
Pored toga, najmanje 97 ljudi je umrlo, a jedna je nestala tokom tranzita ka i sa ostrva.
Procjenjeni minimalni broj zatvorenika ili radnika poslatih u Alderni tokom nemačke okupacije je između 7.608 i 7.812, utvrdilo je vijeće.
Aldernijevi logori, prema istrazi, dele mnoge osobine onih u kontinentalnoj Evropi. Radnici su držani u groznim uslovima i primorani da rade duge sate izvodeći opasne građevinske radove. Bili su podvrgnuti premlaćivanju, sakaćenju, mučenju, au nekim slučajevima i pogubljenjima.
Istraga je pokazala da nema „dokaza“ za tvrdnju da je mnogo hiljada žrtava umrlo.
Tvrdnje da je u Alderniju bio centar za istrebljenje i da je predstavljao „mini-Aušvic“ takođe su netačne, utvrdilo je vijeće.
„Sa zatvorenicima se postupalo užasno, a život je bio jeftin, ali Alderni nije imao 'mini-Aušvic' na ostrvu nije postojao centar za istrebljenje“, rekao je Pikels.
Pikels veruje da precijenjeni broj poginulih od strane nacista može biti štetan i igrati na ruku poricateljima holokausta.
„U vrijeme kada djelovi Evrope pokušavaju da isperu svoju istoriju kroz Holokaust, Britanska ostrva moraju da kažu neukaljanu istinu“, rekao je on. „Brojevi su važni. Preuveličavati broj umrlih je isto toliko iskrivljavanje holokausta koliko i potcjenjivanje brojeva.”
Dodao je: „Pretjerivanje ide na ruku poricateljima holokausta i potkopava šest miliona mrtvih. Istina nam nikada ne može naškoditi.”
Poseban dio istrage bio je fokusiran na propust da se procesuiraju ratni zločini počinjeni u Alderniju, nešto što je opisao kao „nevjerovatnu nepravdu“.
To je bilo zbog odluke britanske vlade da preda slučaj Sovjetskom Savezu nakon Drugog svjetskog rata pošto su većina žrtava bili sovjetski građani.
Istraživanje koje je sproveo Entoni Glis, akademik i savjetnik Pikelsa, otkrilo je da je britanska vlada „naslijedila zataškavanje“, koja je sve Aldernijeve dokaze predala Sovjetskom Savezu preko rata Ujedinjenih nacija. Komisija za zločine 12.09.1945.
Odatle je SSSR odlučio da „ne radi ništa sa dokazima“, prema Glisu, što znači da je većina počinilaca koji su sistematski mučili i u nekim slučajevima ubijali svoje žrtve izbjegla suđenje.
Glis veruje da je britanska vlada to namjerno sakrila od pogleda javnosti. On poziva vladu da se izvini.
„Čini se jedva razumljivim da je Britanija, od svih zemalja, odbila da sudi nacističkim ratnim zločincima za užasne zločine počinjene na britanskom tlu nad građanima oko 30 nacija“, rekao je on.
„Umjesto toga, britanske vlasti su SSSR-u prenele sve dokaze koje su pažljivo prikupile u takozvanom 'slučaju Alderni'... uprkos tome što SSSR to nije tražio i tako, očigledno, direktno krše britanske međunarodne ugovorne obaveze.
Prema Gliju, nedostatak suđenja Aldernijevim ratnim zločincima je značio da je pravda uskraćena žrtvama i njihovim porodicama.
Pikels je u međuvremenu rekao da je činjenica da se počinioci nikada nisu suočili sa britanskom pravdom „mrlja na reputaciji uzastopnih britanskih vlada“.