Ubistvo beogradskog taksiste radi pljačke 1967. godine odjeknulo je cijelom bivšom Jugoslavijom, a njegovi počinioci bili su poslednji koji su tada osuđeni na smrtnu kaznu.
U pitanju je bilo prvo ubistvo taksiste u Beogradu, a počinioci tog zločina su i poslednji nad kojima je izvršena smrtna kazna.
Ova nesvakidašnja krimi priča počela je iza rešetaka, kad su se u zatvoru upoznali Dragoljub Gutić (21), poznatiji kao Dragan, i Sava Lisovac (34).
Gutić je bio nesvršeni student Ekonomskog fakulteta i kockar koji je zbog ovog poroka, kao i izbjegavanja vojne obaveze, završio na robiji. Lisovac, otac jednog djeteta, imao je skoro pa devetogodišnji staž iza rešetaka zbog razbojništava, nasilja, teških krađa i falsifikovanja koja je počinio.
Do zamisli da njih dvojica presretnu i opljačkaju kurira Robnih kuća "Beograd" došlo je tokom dugih zatvorskih noći. Kurir je, nenaoružan i bez obezbjeđenja, svakog dana u tašni nosio novac u banku. Danas, svota koju je nosio bila bi jednaka nekoliko stotina hiljada eura.
Od samog kraja II Svetskog rata 1945. pa do 1968. godine, nikome nije padalo na pamet da pljačka banke i kurire po Beogradu. Provala u stanove, džeparenja i sličnog je bilo.
Ljudi su ubijali uglavnom iz strasti i niskih pobuda, ali u to vrijeme nije bilo mnogo ubistava iz koristoljublja. Kad su do detalja razradili plan razbojništva, Gutić i Lisovac su morali da smisle i način na koji će da pobjegnu posle izvršenja djela.
Za uspješno bjekstvo im je bio neophodan automobil. Nisu umjeli da obiju kola, pa su odlučili da ubiju taksistu i njegovo vozilo upotrijebe u djelu. Nikad nisu umjeli da objasne na sudu kako su tako olako odlučili da počine tako težak zločin.
Tog 7. decembra 1967. godine, Gutić i Lisovac sjeli su na zadnje sjedište taksija kojim je upravljao Tiosav Janković. Jedan od dvojice bivših zatvorenika ispalio je smrtonosni hitac.
Nikada nije tačno utvrđeno koji od njih je pucao, jer su u toku suđenja krivicu prebacivali jedan na drugog. Odvezli su se do Fruške gore i kada su opljačkali mrtvog taksistu, njegovo tijelo su bacili u bunar u blizini Čortanovaca. Ovo je bio prvi slučaj ubistva taksiste na radnom mjestu u čitavoj nekadašnjoj Jugoslaviji.
Već narednog dana, opljačkali su kurira Robnih kuća "Beograd" na teritoriji Novog Beograda. Presreli su kurira, pretukli ga i nanijeli mu teške tjelesne povrede, oteli mu novac koji je nosio i nestali.
Štampa tadašnje Jugoslavije punila je stupce naslovima sa "čikaškim slučajem gangsterizma". Velike demonstracije kolega Tiosava Jankovića su uslijedile, a na noge su se digli čitava država i policija. Identitet ubica brzo utvrđen je brzim operativnim radom, a oni su uhapšeni 1. februara 1968. godine u Zenici, u Bosni i Hercegovini.
Decembra 1968. godine, Vrhovni sud potvrdio je smrtne kazne za oba čovjeka. Sud je prihvatio svjedočenje Dragoljuba Gutića, koga je branio poznati domaći advokat Veljko Guberina. Taksistu je, kako je naveo, ubio Lisovac, koji je imao tešku kriminalnu prošlost. Gutiću to, ipak, nije sačuvalo glavu, jer je osuđen na smrt zbog saučesništva u ubistvu.
Lisovac i Gutić streljani su u posebnoj podrumskoj prostoriji Centralnog zatvora u Beogradu 27. februara 1969. godine. To je ujedno bila i poslednja izvršena smrtna kazna u Beogradu. U Jugoslaviji je bilo smrtnih kazni koje su sprovedene i posle toga, ali u Beogradu nikad više.