Osim jednokratne novčane pomoći, Opština nemoćna da riješi probleme ljudi koji su u poznim godinama.
Dok u Kolašin dolaze višemilonske investicije, niču lukuzne privatne stambene zgrade i hoteli, zakonske procedure i nedostatak novca učinili su da godinama nije izgrađen nijedan stan za socijalno stanovanje. Da se steknu uslovi za gradnju krova nad glavom i za najsiromašnije, čeka i osam stanara takozvanog Doma učenika.
Na adresi Bjelasička 2 je oronula zgrada, opštinsko vlasništvo, a u njoj osam Kolašinki i Kolašinca, koji su u taj objekat smještani tokom minule dvije decenije. Sami nijesu mogli priuštiti uslovniji prostor za život, a nadležni nijesu našli način da im pomognu na kvalitetniji način, prenose Vijesti.
Dom učenika je i dalje formalno privremeni smještaj za korisnike materijalnog obezbjeđenja, penzionere sa najnižim primanjima... Među stanarima je i starica od skoro 100 godina. Koriste zajedničko kupatilo u kojem je jedina tekuća voda u objektu. U sobama, zidova potamnjelih od dima, nema vode, a ranijih godina često nije bilo ni struje.
Za sada, i pored pozamašnog duga za utrošenu električnu energiju, nema isključenja, a stanari kažu da “vjerovatano Opština nešto plaća”.
Za razgovor sa novinarima većina stanara tog objekata nije spremna. Pričali su, objašnjavaju, godinama, ali to nije značilo mnogo niti im je popravilo uslove života. Mnogi od njih već dugo čekaju na davna obećanja da će biti završena zgrada na nekoliko stotina metara od Doma, gdje je trebalo da budu smješteni svi oni koji ne mogu da priušte ni svoj stan ni podstanarski život. Međutim, pola stanova u zgradi u Ulici Dunje Đokić je nazavršeno, iako je gradnja tog objekata počela još prije 13 godina i potrošeno skoro 800.000 eura.
“Sve je isto kao kad ste dolazili i prije dvije ili prije pet godina. Imamo jedno kupatilo, koje je renovirano 2016. godine, kada nas je podsjetila tadašnja ministarka Zorica Kovačević. U kupatilu je i jedina zajednička sudopera. Nemamo odžak, pa su čunkovi šporeta izbačeni kroz prozor. Dim se vraća, zidovi soba su crni. Stakla na mnogim prozorima su polomljena i zatvorena ivericom, koja truli i slaba je zaštita od hladnoće. Najvažnije bi nam bilo da nam Opština odredi upravanika zgrade. Tako bi lakše sve funkcionisalo i kad je riječ o higijeni i o odnosima među nama, znali bi ko ulazi u zgradu”, kaže Danica Dubljević, prenose Vijesti.
Ona je u Domu skoro 20 godina, a taj prostor je dobila kao bivša radnica nekadašnje “Bjelasice”. Prima, objašnjava, najnižu penziju, slabovida je i život u “privremenom smještaju” sve teže joj pada.
U Opštini kažu da se trude da odgovore individualnim zahtjevima stanara Doma učenika. To se, uglavnom, odnosi na jednokratne novčane pomoći. Iz lokalne uprave podsjećaju da su naslijedili problem Doma učenika, ali i najavljuju promjenu lokalne legislative, koja bi omogućila značajniju promjenu uslova u tom objektu.
“Svjesni problema sa kojima se suočavaju stanari Doma učenika Opština, shodno mogućnostima, nastoji da odgovori individualnim zahtjevima svakoga od njih. Upoznati sa problemima ne možemo da ostanemo imuni. Problemi su se nagomilavali godinama unazad. Krenućemo sa prilagođavanjem lokalne legoslative i tražiti rješenje za adaptaciju tog objekata ili trajno rješenje njihovog smještaja”, kazao je “Vijestima” potpredsjednik Opštine Vasilije Ivanović.
Prethodna vlast je prije tri godine, donošenjem Odluke o rješavanju stambenih potreba po osnovu prava na socijalno stanovanje samo formalno unaprijedila tu oblast. Međutim, konkretnih rezultata nije bilo, pa je stanje nepromijenjeno. Tokom minule tri decenije jedini transparentan konkurs sa rang-listom za dodjelu stanova najsiromašnijim Kolašincima raspisan je 2018. godine, prenose Vijesti.
Iz Opštine su prije nekoliko godina saopštili da je 12 objekata u Kolašinu koji bi mogli poslužiti socijalnom stanovanju u procesu legalizacije. Među njima je, pored zgrade u Ulici Dunje Đokić, i takozvana Holandska kuća, za koju je Opština 2007. godine dobila kredit od 442.000 eura od Holandskog međunarodnog stambenog fonda (DIGH). Prema ugovoru o zajmu, trebalo je da se izgrade 24 stana za izdavanje, od čega 18 za osobe sa niskim prihodima, a šest za porodice u stanju socijalne potrebe. Na to se ubrzo zaboravilo, pa su 2009. godine, bez utvrđivanja kriterijuma za raspodjelu i konkursa, raspodijeljeni nezavršene stanovi i preimenovani u “kadrovske” za zaposlene u lokalnoj upravi i nekim državnim organima. Ustavni sud je ukinuo tu odluku.