Advokatska komora Crne Gore proslijedila je dopis Ministarstvu finansija i socijalnog staranja, na čijem je čelu ministar Milojko Spajić, u kojem navode da advokatske usluge ne bi trebalo da budu fiskalizovane, piše Dan.
Radi se o dopisu koji je inicijalno pokrenuo advokat Nebojša Asanović, a u kojem se navodi da „advokati nisu i ne mogu biti obveznici Zakona o fiskalizaciji i poreski ili drugi organ može primijeniti navedeni zakon na advokate samo pravnim nasiljem i nikako drugačije”, navodi Dan.
“U samom naslovu ili nazivu Zakona o fiskalizaciji u prometu proizvoda i usluga i pomenutim članom 4 tačka 1 i 2 istog jasno je da je precizno propisano da se isti odnose na promet proizvoda i usluga i na obveznike koji su obveznici izdavanja računa za isporuku proizvoda, odnosno usluga, dok je u pomenutom članu 2 Zakona o advokaturi jasno i precizno propisano da je advokatura nezavisna i samostalna služba koja pruža pravnu pomoć fizičkim i pravnim licima i da se avokaturom mogu baviti advokati, samostalno, u zajedničkoj advokatskoj kancelariji ili advokatskom ortačkom društvu, upisani u imenik Advokatske komore, u skladu sa ovim zakonom.
Pošto promet proizvoda i usluga nisu isto ili jednako sa pružanjem pravne pomoći, niti je ikad isto bilo, jer da je isto u propisima bi i pisalo isto, a ne različito i pošto je i navedenim zakonima različito propisano, odnosno drugačije, više je nego jasno da advokati nisu obveznici Zakona o fiskalizaciji jer advokati ne vrše promet proizvoda i usluga, već pružaju pravnu pomoć, a kako je to sve jasno precizirano i propisano navedenim propisima”, piše u inicijativi Asanovića, koju je prihvatila Advokatska komora Crne Gore i proslijedila kao dopis Ministarstvu finansija.
Dodaje se da pored navedenog, praktičan razlog „ili može se reći i objektivan razlog zbog čega advokati nisu i ne mogu objektivno biti obveznici predmetnog Zakona o fiskalizaciji je taj što pomenuti zakon poznaje samo promet proizvoda i usluga i s tim u vezi izdavanje računa ili promet putem samonaplatnih uređaja (automata), a kako je to propisano i definisano članom 4 Zakona o fiskalizaciji, dok ne poznaje i ne propisuje pružanje pravne pomoći i naplatu putem troškovnika i s tim u vezi sudskih odluka, presuda, rješenja i poravnanja, putem odluka organa uprave i posebno rješenja o izvršenju javnih izvršitelja”.
“Takođe, Zakon o fiskalizaciji ne poznaje i nije propisao objektivnu činjenicu da čak ni troškovnik i zahtjev za naknadu troškova advokatske nagrade koji sastavi advokat nije i ne može biti osnov za obračun i plaćanje poreza advokata jer isti u momentu sastavljanja istih zavisi od unaprijed nepoznate činjenice, a to je da li će i u kom iznosu nadležni organ (sudovi, organi uprave i drugi) u svojim odlukama uopšte usvojiti pomenute troškovnike i zahtjeve advokata i u kom iznosu, dosta puta i u kom roku. Zakon o fiskalizaciji takođe ne poznaje ni to da sudovi, organi uprave, opštine i drugi organi po svojim odlukama, a ne računima, direktno uplaćuju naknade troškova postupka uključujući tu i nagrade za advokate direktno na račun advokata, a ne na račun stranke, a koji račun stranke često i nemaju”, ističe se u dopisu.
Asanović je istakao da svi oni koji se bave advokaturom znaju da se po zakonu pravo na troškove advokatskih naknada može postaviti tek po pravosnažno okončanom postupku ili su izvršni tek po pravosnažno okončanom postupku, ističe Dan.
“A onda se često čeka godinama da se ti postupci uopšte pravosnažno završe ili okončaju, pa onda mjesecima da nadležni organ uopšte donese odluku o troškovima, pa onda opet prođu mjeseci dok se plati po tim odlukama ili uopšte naplati zavisno od prirode spora ili postupka i uopšte da li se advokatska naknada može naplatiti od dužnika ili često ne može naplatiti nikako, a Zakon o fiskalizaciji traži da se svi računi (drugo ne pominje) evidentiraju momentom izdavanja, a što automatski znači obračun poreza i stvaranje obaveze za plaćanje poreza u kratkim propisanim zakonskim rokovima nezavisno od toga da li će se i izvršiti naplata i u kom iznosu ili možda nikako, a što je u ovom slučaju nemoguće jer se prvo ne radi o računima već o troškovnicima i zahtjevima koji imaju potpuno drugu zakonsku formu u odnosu na račune, a drugo jer se po istima čeka odluka nadležnog organa koja često nije ista sa troškovnikom i zahtjevom i novčanim iznosima iz istih”, piše u dopisu.
U dopisu se navodi da je članom 3 Zakona o advokaturi jasno propisano šta pravna pomoć obuhvata, navodi Dan.
“Oba zakona je predložila Vlada Crne Gore, a donijela ga Skupština Crne Gore, kao uostalom i sve druge zakone. S tim u vezi treba napomenuti da ista definicija advokature u vezi pružanja pravne pomoći postoji i u državama u regionu i da su državni organi Srbije pokušali da u Srbiji zakonom o uslugama promijene takvu definiciju i naziv i da umjesto pravna pomoć navedenim zakonom uvedu termin usluge, pa su se advokati iz Srbije složno okupljeni oko svoje komore pobunili i zaprijetili štrajkom i drugim legalnim metodama otpora i onda se u Srbiji od toga odustalo”, piše u dopisu.
Zakon o fiskalizaciji nije propisao činjenicu da čak ni troškovnik i zahtjev za naknadu troškova advokatske nagrade koju sastavi advokat nijesu i ne mogu biti osnov za obračun i plaćanje poreza, zaključuje Dan.