Presudom Upravnog suda Crne Gore usvojena je tužba tužioca Vladimira Božovića i poništeno rješenje Ministarstva unutrašnjih poslova.
Sopštenje prenosimo u cjelosti:
Presudom Upravnog suda Crne Gore U.br.13302/22 od 11.05.2023. godine usvojena je tužba tužioca Vladimira Božovića i poništeno rješenje Ministarstva unutrašnjih poslova 04 broj 225/22-UPI-7665/2 od 10.11.2022.godine. Tim rješenjem odbijena je, kao neosnovana, žalba tužioca izjavljena protiv rješenja Uprave policije -Sektor granične policije - Regionalni centar granične policije „Sjever“ - Stanica granične policije I Rožaje 053/1 broj 433 od 30.09.2022. godine, kojim je tužiocu, državljaninu Republike Srbije, zabranjen ulazak u Crnu Goru, jer je uvidom u evidencije koje vodi Uprava policije utvrđeno da postoje smetnje za ulazak u Crnu Goru iz razloga nacionalne bezbjednosti.
Upravni sud je utvrdio da u rješenjima upravnih organa nije pojašnjeno zbog kojih razloga tužilac predstavlja smetnju po unutrašnju bezbjednost, odnosno što je razlog da se tužiocu zabrani ulazak na teritoriju Crne Gore. Ovo iz razloga što se u rješenjima upravnih organa navodi da je uvidom u evidencije koje vodi Uprava policije utvrđeno da postoji smetnja iz razloga nacionalne bezbjednosti za ulazak tužioca u Crnu Goru, te da je Uprava policije o tome obavještena aktom Agencije za nacionalnu bezbjednost koji je označen stepenom tajnosti „tajno“, zbog čega podaci iz istog ne mogu biti prezentovani u rješenju o zabrani ulaska u Crnu Goru.
Sud zaključuje da nije sporno to što Agencija za nacionalnu bezbjednost, saglasno zakonskim ovlašćenjima, utvrđuje postojanje razloga, koji sa aspekta nacionalne bezbjednosti, predstavljaju smetnju za ulazak u Crnu Goru i što nije dužna da te razloge obrazloži. Međutim, pojam prava na pravično suđenje, u smislu odredbe člana 6 Evropske konvencije o ljudskim pravima i osnovnim slobodama, podrazumijeva, između ostalog i pravilo o „jednakosti oružja”, kao i pravo na obrazloženu odluku i pouzdane dokaze. U presudi Rowe i Davis protiv Ujedinjenog Kraljevstva, br.28901/95, st.65-66, Evropski sud za ljudska prava je ukazao da se, da bi se ispunili zahtjevi člana 6, pitanje u vezi sa neobjelodanjivanjem dokaznog materijala mora postaviti pred domaćim sudovima svakog nivoa nadležnosti, koji moraju odobriti odluku tako što će uspostaviti ravnotežu između javnog interesa i interesa pojedinca.
Upravni sud ukazuje da pravo na uvid u sve dokaze nije apsolutno i ono može biti ograničeno zbog nekog drugog suprostavljenog interesa, u ovom slučaju interesa nacionalne bezbjednosti, te zaštite slobode i prava drugih ljudi. Da bi se ovo ograničenje moglo opravdati, neophodno je na jasan i nesumnjiv način utvrditi da je odluka da se tužiocu zabrani ulazak na teritoriju Crne Gore zakonita, da je donijeta u cilju ostvarenja legitimnog cilja, pri čemu mora biti uspostavljena pravična ravnoteža između preduzete mjere, sa jedne i prava tužioca, sa druge strane. Nacionalni zakonski režim ne ispunjava uslov „u skladu sa zakonom“ ako dozvoljava izvršnoj vlasti da odlučuje, od slučaja do slučaja, da li da primijeni ili da uskrati važne procesne zaštitne mehanizme. Ovaj pristup je usvojen u predmetu G.C. protiv Bugarske, od 24.aprila 2008.godine, gdje je nalog za protjerivanje stranca bio donijet bez bilo kakvog upućivanja na činjenično stanje, samo na osnovu „ozbiljne prijetnje bezbjednosti države“, koju je predstavljalo prisustvo podnosioca predstavke.
Upravni sud zaključuje da se zakonitost rješenja može ispitati jedino ukoliko su poznati razlozi zbog kojih tužilac, eventualno, predstavlja smetnju po nacionalnu bezbjednost, i ako o tome postoje odgovarajući dokazi, koji, ukoliko su takve prirode da bi se njihovim objelodanjivanjem, iz određenih razloga, ugrozila nacionalna bezbjednost države, ne moraju biti objelodanjeni i navedeni u rješenju, ali, nesporno, moraju postojati i uz spise predmeta, kao podaci sa oznakom tajnosti, biti dostavljeni na uvid Sudu, o čemu se u knkretnom ne radi, zbog čega je Upravni sud tužbu usvojio i osporeno rješenje poništio.