Zbog "ženskog besnila", odnosno nimfomanije, žene su nekada završavale u ludnici ili umirale od iscrpljenosti, a evo kako se lečila...
Nimfomanija se definiše kao preterana želja za seksom kod žena. Ponekad može da bude povezana s nepotpunim razvojem ličnosti, jer takva osoba nije u stanju da održi duboku, trajnu vezu, već je sposobna samo za površne i prolazne odnose. U žarkonu, nimfomankama se opisuju žene čiji su seksualni nagoni ili seksualne aktivnoste subjektivno ocenjene kao preterano intenzivne.
"Luda nevesta"
Sa grčkog jezika "nimfomanka" se prevodi kao "luda nevesta". Prema statistikama, jedna od 2.500 žena pate od ovog poremećaja. Pacijentkinje nisu sposobne da se kontrolišu u seksu i ekstremno su promiskuitetne. Za nimfomanku nije važan ni izgled partnera, ni njegov društveni status, ni godine, ni vreme upoznavanja.
Kod nekih pacijenatkinja znaci bolesti se javljaju čak i tokom puberteta, odnosno u dobi od 11 do 14 godina. Ova nimfomanija se zove urođena. Uzroci stečene nimfomanije, čiji se simptomi javljaju tek u odraslom dobu, često su depresija, nasilje ili hormonska disfunkcija.
Uterino besnilo
Ponekad se popularni izraz "besnilo materice" koristi za označavanje hiperseksualnosti kod žena. Takvu dijagnozu seksualno nezasitim ženama postavili su drevni grčki iscelitelji. Verovalo se da "pobesnela" materica luta po celom telu, dodirujući druge organe i time izazivajući bol u njima. Tada se lečenje ovakvih poremećaja svelo na tretman udisanja biljaka koje imaju sedativni efekat.
U srednjem veku, žene koje pate od nimfomanije bile su priznate kao "sluge đavola", a katolička crkva je imala posebno striktan i rigorazan stav prema nimfomaniji, koja se u to vreme smatrala uobičajenim razvratom. Nimfomanke, kao i veštice, inkvizicija je jednostavno spaljivala na lomači.
Nimfomanija kao psihički poremećaj
U 19. veku su žene obolele od hiperseksualnosti najčešće smeštane u psihijatrijske bolnice. Neki od glavnih tretmana za ove poremećaje u to vreme bili su ledene kupke, hladni tuševi i hladne obloge stavljene na genitalnu oblast.Pored toga, nimfomanija se borila pijavicama, puštanjem krvi, izolacijom i imobilizacijom tela i udova (odnosno nošenjem "ludačke košulje").
Veliki doprinos proučavanju nimfomanije dao je austrijski psihijatar Rihard fon Kraft Ebing. U svom delu pod naslovom "Seksualna psihopatija", detaljno je opisao priče nekoliko nimfomana. Jedna pacijentkinja je ponekad imala više od 10 partnera dnevno, ali joj ni to nije bilo dovoljno. A kod drugog je primećena "seksualna nezasitost" do smrti. Štaviše, nimfomanka je umrla u 73. godini.
Ričard fon Kraft Ebing je verovao da je nimfomanija strašna bolest koja je često fatalna. Prema beleškama psihijatra, 30-godišnja pacijentkinja koja je iznenada obolela od ove bolesti ubrzo je preminula od iscrpljenosti.