Zato što su to najotpornije kopnene životinje, koje tokom godine pređu i po nekoliko hiljada kilometara.
Irvasi nacrtani na božićnim čestkama i u filmovima širom svijeta - u ovo doba godine galopiraju vukući sanke sa Deda Mrazom, ali na sjevernom rubu Evrope, oni su dio svakodnevnog života tokom cijele godine - lutaju poljima Laponije, domovine starosjedelaca, Laponaca.
Laponci ili Sami su nomadski narod koji živi na sjeveru Norveške, Švedske, Finske i na sjeverozapadu Rusije. Danas mali broj Laponaca živi na tradicionalan način, pošto su se mnogi otišli u gradove zbog školovanja i zaposlenja. Irvasi su morali da ostanu.
Pravi irvasi, naravno, ne mogu da lete, ali veoma brzo mogu da pređu velike razdaljine. Oni su jedinstveni po tome kako su se prilagodili da prežive surovu zimu u Laponiji. Dlake njihove grive su šuplje, pa vazduh stvara izolaciju, a krzno im je stvarno debelo. To je razlog što Laponci uvijek prave odjeću od njihovog krzna.
Ova životinja ima veća kopita od losa ili jelena, a kada je sneg dubok, još ih rašire i na taj način zaustavljaju propadanje.
Meso irvasa je veoma popularno širom Laponije. U Finskoj je potražnja velika, pa se uvozi iz Rusije. Finski Sami koriste sve dijelove irvasa, praveći od njih kobasice, ali i druga jela uz koja služe pire krompir i "lingonberi" džem. Specijalitet je dimnjeno meso sa sosom od crne ribizle i laponskim sirom.
U popularnoj kulturi, irvasi su napoznatiji po priči od Deda Mrazu, koga na sankama vuče osam letećih irvasa. Takav scenario prvi put je opisan 1820. godine u knjizi Amerikanca Klementa Klarka Mura, ali se pretpostavlja da je preuzet iz mnogobrojnih legendi i narodnih priča.
Mijenjaju boju očiju!
Irvasi menjaju boju očiju između ljeta i zime kako bi se prilagodili promjenjivom nivou svjetlosti na dalekom sjeveru. Oči irvasa su žuto-zelene ljeti, a tamno plave zimi. Plava boja tokom najmračnijih mjeseci godine pomaže da se rasprši više dolazne svjetlosti, a rezultat toga je bolji vid.
(MONDO)
