Gdje su se nalazili prvi bordeli u Beogradu? Bilo ih je u Savamali, na Terazijama, Dorćolu, ali i na mjestima gdje se i danas može naći takva vrsta usluge.
Prvi pisani tragovi o prostituciji u Beogradu potiču iz 19. vijeka. “Crveni fenjeri” najprije su se upalili u komšiluku prijestonice Srbije, u Zemunu u Ribarskoj ulici. Kad su se preselili u Beograd, zasvijetljeli su na Dorćolu u Vidinskoj i u Ulici Cara Dušana, a zatim i u drugim varoškim kvartovima.
Bordela je najviše bilo u Savamali. Današnja galerija “Manakova kuća” bila je jedna od prvih beogradskih harema i poznato leglo kurtizana, a iz policijskih izveštaja o racijama se vidi da je prostitutki bilo i na Vračaru, u Terazijskom kvartu i zloglasnoj Jataganmali.
Oni koji su htjeli da prođu jeftinije, “prodavačice ljubavi” tražili su gdje i danas – ispod Zelenog Vijenca i blizu takozvanog “P*cinog parka” kod Ekonomskog fakulteta.
Stav države prema prostituciji u Srbiji nije se mijenjao vjekovima – ona je bila ilegalna, a djevojke koje su se njome bavile bile su kažnjavane i proterivane. Ipak, slično kao i u svijetu, najstarijem zanatu ništa nije moglo da stane na put.
Jedina razlika bila je u tome što je on u Parizu i Beču imao romantičarski, skoro mistični oreol, pa su kurtazine smatrane muzama umjetnika, dok se u Srbiji vezivao za izvještaje o epidemijama tripera, gonoreje i sifilisa.
Sredinom 19. vijeka, vlasti su pokušale da nešto promijene legalizujući pojavu. Iz tog perioda potiče imera zbog koje su prostitutke bile dužne da dva puta nedjeljno odlaze na ljekarske preglede.
Ministar unutrašnjih poslova Srbije je 10. decembra 1871. godine, pod brojem 10072, po Knjaževini razaslao raspis “javni rad bluda i bludionica“. Tada je u Beogradu počeo da radi prvi bordel (kupleraj) ubrzo u narodu prozvan “zavod za ljubav”. Pisalo se i o ekskluzivnim kurtizanama koje su iz austrogarskih zemalja dolazile na dvonedjeljno “gostovanje” u Beograd.
Crvene fenjere, bar zvanično, ugasio je general Živković 1929. u vreme Šestojanuarske diktature. Dio javnosti koji su činile mušterije ovih dama se bunio, a bilo je i onih koji su mislili da je uvođenje ovog “zanata” u zakonske vode dobra ideja kojom se može izbeći širenje zaraznih bolesti.
Ponovna legalizacija je naročito bila blizu tokom 1935. kada je u Beogradu izbila strašna epidemiju tripera i gonoreje od kojih su, zaražena zajedničkim rubljem i sanitarijama, oboljevala čak i djeca.
Na kraju, ovi zahtjevi ipak nisu naišli na pozitivan odgovor, a tako je ostalo sve do danas.